Na en Gedicht vun Klaus Groth, dat in sien Book „Quickborn“ to finnen is. „Mien Jehann“ is en plattdüütschen Klassiker worrn, de ok vun en Barg anner Küsntler sungen is.
Höör geern to!
Ik wull, wi weren noch kleen, Jehann, Dor weer de Welt so grot! Wi seten op den Steen, Jehann, Weetst noch? bi Navers Soot. An'n Heben seil de stille Maand, Wi segen, wo he leep, Un snacken, wat de Himmel hoch Un wat de Soot woll deep. Weetst noch, wa still dat weer, Jehann? Dar röhr keen Blatt an Boom. So is dat nu nich mehr, Jehann, As höchstens noch in'n Drom. Och ne, wenn dor de Scheeper sung Alleen, in't wiete Feld: Ni wahr, Jehann? dat weer en Ton! De eenzig op de Welt. Mitünner inne Schummerntiet Denn ward mi so to Moot. Denn löppt mi′t langs den Rügg so hitt, As domals bi den Soot. Denn dreih ik mi so hastig um, As weer ik nich alleen: Doch allens, wat ik finn, Jehann, Dat is - ik stah un ween.
Wat för dien Bregensmolt:
Wat gifft dat so över Klaus Groth to weten?
Hier is dat Leed to’n Mitsingen.
(Dien Insatz is na’t Vörspeel bi söven Sekunnen)